Column Joachim Driessen: Ontslaan wat nu?

Ik heb veel medewerkers moeten ontslaan. Dit was nooit leuk. Soms moesten managers gaan, omdat ze niet (meer) functioneerden, soms omdat mijn bedrijf geen werk meer voor ze had en soms omdat het bedrijf ze domweg niet meer kon betalen.

De manier waarop is bij mij altijd hetzelfde gebleven. De neiging is natuurlijk de slechte boodschap mooi te verpakken. Zo van ‘we kunnen echt niet zonder je, maar we gaan het vanaf maandag toch proberen.’ Beter kort en duidelijk, zonder inleiding en omhalen. Zo van ‘we gaan als bedrijf reorganiseren en hebben geen plek meer voor je, we gaan afscheid van je nemen.’ En daarna houd ik mijn mond. Ik geef de ander de tijd om de slechte boodschap te laten bezinken en wacht de eerste reactie af. Zo’n reactie kan van alles zijn: boosheid, verbazing, verdriet en soms ook helemaal niet, een soort ‘ok’.

Na die eerste reactie heeft verdere informatie geven eigenlijk geen zin. Mijn doel is dan ook meer om de eerste emotie boven tafel te krijgen. Liever bij mij aan tafel dan straks buiten de deur. Ik probeer vragen te stellen als: ‘ben je erdoor verrast?’ of ‘zag je het aankomen?’ Ik vermijd altijd de discussie op zo’n moment en toon begrip voor de emoties en geef deze de ruimte. Ik geef wel antwoord op feitelijke vragen, maar weet dat de antwoorden niet blijven plakken. Het eindigt dan meestal met het verzoek de boodschap te laten bezinken en een afspraak om er de volgende dag er verder over te praten. Zo’n eerste gesprek duurt dan ook niet meer dan tien minuten.

De volgende dag kan het dan over de inhoud gaan. Het waarom en de praktische consequenties. Het helpt als de medewerker juridische bijstand heeft. Goed afscheid nemen is moeilijk, maar als je het goed doet, kijken de meeste medewerkers er uiteindelijk dankbaar op terug.

Soms gaat het heel anders. Ik gaf mijn boodschap dat een medewerkster ontslagen zou worden. Ze keek meteen blij en vroeg of ze dan ook een ontslagvergoeding kreeg. Ik bevestigde dat. Toen keek ze nog blijer en zei toen dat haar man bijna met pensioen ging en ze besloten hadden om te gaan reizen met een camper. Nu kreeg ze nog geld mee ook. Ik bleef verbluft achter.

Joachim Driessen,

onafhankelijk adviseur

Reageren?

E-mail: redactie@vraagenaanbod.nl