Deventer
21 Jun. 2018
1 minuut
De vakbonden en de werkgevers staan weer eens lijnrecht tegenover elkaar. En zo hoort het ook. Op de onderhandelingen moet spanning staan om het zo maar even uit te drukken. Werknemer tegenover werkgever, ach het is van alle tijden.
Zoals we weten uit het verleden, komt het weer ergens uit in de gulden middenweg. De een laat wat en de ander geeft wat, of andersom. En de één wat meer dan de ander.
Het salarisstrookje is overigens niet zaligmakend. Nu, daar ben ik het van harte mee eens. En ik kan hierover meepraten uit eigen ervaring. Zelf heb ik wel eens bij een onderneming gewerkt, waar ik wel kruipend weg wilde. Anders gezegd, ik had het daar en toentertijd – het is echt al heel lang geleden – helemaal niet naar mijn zin. Zowel het werk inhoudelijk als de collegialiteit lieten nogal te wensen over. Ik was toen bereid om wel 500 gulden (226,89010804506944 euro) in te leveren voor een leukere functie en werkgever. Dit is me uiteindelijk wel gelukt en ik hoefde geenszins geld in te leveren. Dus dat scheelde al weer.
Overigens ben ik daarna nog wel een aantal keren van baan veranderd, maar dat had niets te maken met het werk of collega’s. Dit had veel meer te maken met het ‘klaar’ zijn met de organisatie dan wel de publicatie waarvoor ik destijds schreef. En bovendien was ik altijd zoekende naar een nieuwe journalistieke uitdaging.
Wat ik nu probeer te zeggen, is dat een plezierige werkomgeving, een leuke collegiale sfeer, eens een keer een schouderklopje, in mijn ogen ook wat waard is. In elk geval, zo opperde een collega van mij laatst, mag er best wat meer worden geknuffeld, want daar hebben mensen gewoon behoefte aan en maakt ze gelukkig. Dus in dit geval niks uuuh MeToo.
Rolf Elling, hoofdredacteur
Reageren?
E-mail: rolfelling@vraagenaanbod.nl
Twitter: @VenA_Rolf
Facebook: ?www.facebook.com/vraagenaanbod