Smile & Squeeze 16: ‘Een onverwachtse beweging’

Wat vooraf ging:

Aan het begin van de negentiger jaren komt een middelgroot familiebedrijf in de problemen als gevolg van de aanhoudende recessie. Twee broers, Smile en Squeeze, vormden al jaren de directie. Zij bezaten twee min of meer gelijke fabrieken. De spanningen tussen Smile en Squeeze liepen hoog op en het enige dat nog uitkomst bood, was de splitsing van het bedrijf. Wie er uiteindelijk sterker uit de crisis zou komen leek voor de omgeving wel duidelijk. Squeeze stuurde op structuur en zorgde ervoor dat alles was geregeld, hij zou zeker overleven en er een groots bedrijf van maken. Smile was daarentegen de innovator en visionair en was niet herkenbaar als de prototype directeur, mensen konden zich niet voorstellen dat hij succesvol zou kunnen zijn. Inmiddels zijn we twintig jaar verder, het is 2014 en beide fabrieken bestaan nog steeds.

Lees hier deel 15 van Smile & Squeeze

Smile dacht na en bedacht dat hij met zijn team een sessie moest beleggen. Hij koos zoals altijd een inspirerende locatie om samen te bespreken waarmee zij zich als Smile-bedrijf zouden kunnen onderscheiden en hoe dit vervolgens te vermarkten. En bovenal ook om structuur in alle ontwikkelingen te brengen. Hij begreep dat alles ontwikkelen geen optie was. De sessie die volgde, leverde nieuwe inzichten op. Structuur en koersvastheid stonden bovenaan. Op de vele flipoverbladen had iedereen met gekleurde post-it stickers punten kunnen inbrengen. De SWOT was unaniem. De uitkomst niet verrassend: Strength is Creativiteit, Weakness is niets afmaken, Opportunity is sterke groei en Threat is geen focus en niet voldoende geld hebben om alles te kunnen uitvoeren. Smile dacht hard na en vroeg zich af: Wat zou Squeeze doen?

Als Squeeze zou moeten kiezen, zou hij in ieder geval kiezen voor een risicovrije ontwikkeling. Hij zou nooit naar een nieuwe markt gaan, tenzij hem dit gewoon zou overkomen. De potentie van het product moest wel erg groot zijn voordat hij overstag zou gaan. Dus hij zou eerst een groots marktonderzoek willen zien. Zeg maar een bewijs. Bovendien was Squeeze nogal angstig dat anderen met de ontwikkeling zouden weglopen. Dus alles moest geheim blijven tot de marktintroductie. Op alles moest patent worden aangevraagd om het de concurrentie in ieder geval zo moeilijk mogelijk te maken. Smile dacht een hele lange tijd diep na en begon ineens te lachen. Het inzicht gaf hem kracht. Hij bracht orde in de chaos. Van de negenentwintig ontwikkelingen schrapte hij vierentwintig weg, waardoor er nog maar vijf over bleven die mogelijk voldeden aan de uitgangspunten van Squeeze. Deze actie voelde zeer goed.  Het besluit gaf hem rust in zijn hoofd en heel veel tijd. Ineens besefte hij dat hij jarenlang te lief was geweest naar zijn organisatie. Te lief naar alle mensen. Geen nee durven zeggen tegen de meest vreemde ideeën waar hij uit naïviteit en enthousiasme als een jonge hond in mee ging.

Squeeze daarentegen was druk met de ‘End of Life’ fase van zijn Flex-O-Board en stond vaker voor het raam dan ooit. Dat ene raam met uitzicht op de achterkant van het bedrijf van Smile. Hij dacht: Wat zou Smile nu doen? Vroeger was hij de man achter alle ideeën en samen waren ze een beter team dan hij wilde toegeven. Squeeze dacht na over de tijd dat ze uit elkaar waren gegaan. Wie was hier schuldig aan? Was het zijn angst voor alle bedreigende vernieuwingen van Smile? Waarom wilde hij zijn macht zo nodig uitoefenen? Na al die jaren bleek dus dat je daar niets mee bereikt. Squeeze werd ‘s nachts steeds vaker wakker met in zijn hoofd de trendanalyses van de toenemende kosten en de afnemende marges. Het jaar dat deze lijnen elkaar kruisten lag al achter hem. Door in te boeten op de lange termijn investeringen kon hij het bedrijf nog net open houden, maar voor hoe lang? De continuïteit stond op het spel.

Voor Squeeze was nu één ding zeker. Hij miste de creativiteit en niemand had bij Squeeze werkelijk visie om een lange termijn strategie gebaseerd op vernieuwingen uit te stippelen. Ja, wel door extrapolatie over alles wat er was uitgevoerd, maar dat deed hij al zijn hele leven lang. Hij had jarenlang een doel nagestreefd, namelijk meer macht en meer geld. Het eerste ‘meer macht’ was gelukt, de uitholling had het tweede namelijk ‘meer geld’ onmogelijk gemaakt. Het risico was toegenomen en de macht duurde voort totdat het bedrijf uiteindelijk zou omvallen. De medewerkers van Squeeze waren gericht op de operatie en hadden geen interesse in innovatie en ook niet in marketing, laat staan in sociale media. In feite had men een hekel aan elk schreeuwerig gedoe of dit nu marketing of verkoop was. Het moraal was zorgen dat er opgeleverd werd volgens verwachting.

Squeeze zelf had geen oog voor marketing. Hij ontving wel vaker vakbladen van advertentieverkopers, maar hij had er geen affiniteit mee. Bij het doornemen van de vakbladen werd hij elke keer geconfronteerd met een wirwar van bedrijven die actief waren met e-shops, apps, virtual reality en andere voor hem strikt onbekende fenomenen. Mede daardoor had men bij Squeeze een weerstand tegen de snelheid van de verandering. Een weerstand tegen de oppervlakkige schreeuwerige maatschappij. Het liefst zou men doorgaan met normale brochures en met beursbezoeken en met het Flex-O-Board. De realiteit was echter dat er geen lezers waren en er geen bezoekers meer kwamen. Persberichten had hij ook zo vaak verstuurd, maar die werden al jaren niet meer geplaatst.

Smile was tot een belangrijk inzicht gekomen. Hij had veel ontwikkelingen geschrapt, zijn personeel weerwoord geboden en had zich sterker ontwikkeld. Deze ronde leverde een punt op voor Smile en daarmee was de stand 2 – 0 voor Smile.

Volgende week donderdag deel 17 op vraagenaanbod.nl en in de nieuwsbrief.

Het laatste nieuws op het gebied van Safety/veiligheid in uw mailbox? Meld u nu aan voor de Safety update!