Smile & Squeeze 20: ‘De confrontatie’

Wat vooraf ging:

Aan het begin van de negentiger jaren komt een middelgroot familiebedrijf in de problemen als gevolg van de aanhoudende recessie. Twee broers, Smile en Squeeze, vormden al jaren de directie. Zij bezaten twee min of meer gelijke fabrieken. De spanningen tussen Smile en Squeeze liepen hoog op en het enige dat nog uitkomst bood, was de splitsing van het bedrijf. Wie er uiteindelijk sterker uit de crisis zou komen leek voor de omgeving wel duidelijk. Squeeze stuurde op structuur en zorgde ervoor dat alles was geregeld, hij zou zeker overleven en er een groots bedrijf van maken. Smile was daarentegen de innovator en visionair en was niet herkenbaar als de prototype directeur, mensen konden zich niet voorstellen dat hij succesvol zou kunnen zijn. Inmiddels zijn we twintig jaar verder, het is 2015 en beide fabrieken bestaan nog steeds.

Lees hier deel 19 van Smile & Squeeze

Squeeze besefte dat als de bank mee wilde gaan, dit de laatste mogelijkheid was om uit zijn problemen te komen. Hij moest de negatieve energie in het bedrijf omzetten in bruikbare energie. Squeeze analyseerde nog eens de laatste tien jaar om erachter te komen wat zijn mensen nodig hadden om gemotiveerd te worden. Hij wist dat hij daaraan moest werken, maar hoe graag hij dit ook wilde, hij werd elke keer geconfronteerd met zijn eigen gedachten, namelijk dat zij niet zo moeilijk moesten doen en gewoon moesten doorwerken. Het maakte hem boos.

Controleverlies grootste angst

Squeeze ontweek elke keer het probleem en vertoonde vluchtgedrag. Hij wilde vluchten in een veilig spreadsheet, een analyse, een procedure of een planning. Al deze werkzaamheden gaven hem houvast en zekerheid en het gevoel van controle. Om over de gevoelens van mensen na te denken en dit in zijn bedrijfsvoering toe te laten, was voor hem te moeilijk. Hij raakte zelfs af en toe licht in paniek, natuurlijk niet zo dat mensen dit konden zien, maar af en toe bekroop hem het gevoel dat hij geen controle meer had. Dit vond hij vreselijk want controleverlies was zijn grootste angst. Hij wist dat als dat gevoel opkwam, hij kortaf, directief en autocratisch werd. Vroeger werd dat gezien als daadkrachtig en sterk, tegenwoordig werd dit hem niet meer in dank afgenomen en keerde dit gedrag zich tegen hem.

Uit de comfortzone

Smile had de lastige taak om al zijn autonome medewerkers te laten samenwerken in één richting en hen een duidelijk doel te stellen. De gedachte dat hij aan kaders moest gaan werken en naast verantwoordelijkheden ook moest gaan vastleggen wie nu eigenlijk wat deed, wat er was afgesproken en wat er was bereikt, deed hem gruwelen. Al die administratie- en al die controletaken zaten compleet in zijn allergiezone. Hij werd alleen al boos als hij door zijn medewerkers om deze duidelijkheden werd gevraagd.

Smile vond net als al zijn medewerkers dat het werk met overgave gedaan moest worden. Het moest op een niveau opgeleverd worden waar je trots op kon zijn. Alle medewerkers van Smile waren uitermate zelfstandig en buitengewoon professioneel. Daardoor waren zij ook buitengewoon kritisch. Smile had zich er dan ook in getraind om elke mogelijke verandering goed te onderbouwen en allereerst met hen te bespreken voordat ze werd ingevoerd. Smile wilde zelf ook respect en vertrouwen krijgen van zijn medewerkers en verwachtte ook eerlijke feedback. Zijn verwachtingen waren gebaseerd op zijn basisregels voor leiderschap die weer geheel waren gebaseerd op wederzijdse afhankelijkheid. Smile had in de basis al veel gewonnen, maar moest uit zijn comfortzone komen om te zorgen dat de kwaliteit werd gewaarborgd en zijn doelen duidelijk waren.

Dit derde duel startte langzaam, dus er werden geen punten verdiend. De stand bleef 0 – 0.

Volgende week deel 21 op vraagenaanbod.nl en in de nieuwsbrief.

Het laatste nieuws op het gebied van Safety/veiligheid in uw mailbox? Meld u nu aan voor de Safety update!