Utrecht
25 nov. 2008
4 minuten
Misschien had hij destijds beter de presidentsverkiezingen kunnen winnen. Dan had ‘ie tenminste wat te doen gehad. Nu hebben we Al Gore als voorvechter van een wereld zonder CO2. Wereldwijd moeten we de ‘global warming’ tegengaan. Kom op, zeg! Massahysterie om niets. Toch? Want iedereen weet toch dat we een nieuwe ijstijd tegemoet gaan? Iedereen weet toch dat de ‘polen verschuiven’ (luister maar naar Adjiedj Bakas, trendwatcher en futuroloog) en dat de vermeende CO2-uitstoot niets met het opwarmen van het huidige klimaat te maken heeft? Bovendien… sneeuw en vorst in november… kom op zeg! De ijstijd is nabij!
Toch besloot VNU Exhibitions ene Prof. Dr. Ernst Worrell tijdens de perspresentatie van de vakbeurs Industrie & Energie op te voeren. Hij schotelde de verzamelde journalisten een zeker niet oninteressant, maar toch deels ook wel een vaag en onduidelijk verhaal over ‘20/20/20′ voor. Vooral het deel over de verhandelbare emissierechten was uitermate vaag. Vooral omdat ze in EU-verband (laat staan wereldwijd) nog niet weten hoe dit het beste kan worden opgepakt.
Duurzaam
Worrell gaf een presentatie over de doelstellingen van de Europese Unie met betrekking tot (duurzaam) energiegebruik, energiebesparing en vermindering van CO2 uitstoot (20-20-20 doelstelling). Ernst Worrell is Manager Energie Efficiency bij Ecofys, hoogleraar ‘Energie, Materialen & Milieu’ aan de Universiteit Utrecht, hoofdredacteur van het internationaal wetenschappelijk tijdschrift Resources, Conservation & Recycling en lid van onder andere het Roster of Experts of the Scientific and Technical Advisory Panel (STAP) van de Global Environmental Facility (WereldBank en Verenigde Naties). Beslist. Worrell is de minste niet. Dat neemt niet weg dat het lastig blijft om zoiets vaags als ‘20/20/20′ rond het middaguur, terwijl magen knorren en een aantrekkelijke lunch nog even wat langer op zich laat wachten, te presenteren.
Worrell ging in op de huidige stand van zaken en wat deze doelstellingen betekenen voor de industrie. Een verhaal over al te optimistische overheidsdoelstellingen, met Nederland opnieuw (kunnen we het dan nooit laten?) Roomser dan de Paus. Wij willen dertig procent reductie realiseren, waar twintig procent de Europese norm is. En die norm is, zo liet de professor zich ontvallen, voor Nederland al veel te hoog. ‘Geen enkel land is op schema’, wist hij te melden. ‘Duitsland stond er goed voor, maar dat kwam ook alleen maar omdat ze de kolencentrales van de voormalige DDR hebben gesloten.’ Alleen de Zweden lijken de ambitieuze doelstellingen te gaan halen. Zij zijn hard op weg om over acht jaar (!) helemaal zonder aardolie aan energie te komen, zo werd duidelijk.
Tot hier gold die laatste constatering ook voor Worrells verhaal. Duidelijk, bedoel ik. Maar wat moet je met een wazig verhaal als verhandelbare emissierechten, waar het nu nog niet eens duidelijk (daar heb je dat woord weer!) is of er al dan niet streng zal worden gecontroleerd op de uitstoot? De CO2-gekte is bij sommige bedrijven al zo ver doorgeslagen dat ze een ‘global footprint’ eisen van hun toeleveranciers. Een producent moet exact kunnen vertellen wat de CO2-uitstoot van een bepaald product is; een ‘footprint’ die van hoog tot laag door de gehele keten moet worden voorgerekend. Tja, want we hadden nog niet genoeg stompzinnige regeltjes. Als je het mij vraagt is dit de gekte ten top. Milieubewustzijn is één, doorslaan is een tweede.
‘Industrie betaalt!’
‘In 2012 moet de industrie gaan betalen voor emissierechten’, zo schetste Worrell zijn gehoor van journaille voor. Grote vraag lijkt nog hoe de overheden dit willen gaan doen, maar feit is, zo gaf hij aan, dat dit het bedrijfsleven weldegelijk staat te wachten. Emissierechten, nu nog ‘gratis’ verkregen (door gebrek aan sancties mislukte de handel hierin dus ook jammerlijk), maar straks aan strikte regels gebonden. Grote vraag is: welke regels? Wat wordt de norm? Niemand weet het nog. Scenario’s liggen er, maar wat er precies gaat gebeuren? En het bedrijfsleven? Dat wacht af. Doet niets. Of weigert, via werkgeversorganisaties, een handtekening te zetten onder herenakkoorden die gebaseerd zijn op… lucht… eh, sorry, CO2.
Allemaal erg spijtig en ‘zeker met gevolgen voor de Nederlandse industrie’, zo rekende Worrell voor. ‘Nederland zal de norm van 20/20/20 niet gaan halen en dus zullen wij CO2 rechten moeten gaan inkopen. Dit zal Nederland jaarlijks twee miljard euro gaan kosten; een en ander op basis van 55 megaton CO2.’ De boodschap van de hoogleraar is zonneklaar. Nederland – en dus zeker ook de industrie – zal binnen afzienbare tijd ‘zwaar’ gaan betalen voor haar lakse houding. En twee miljard euro is nog behoorlijk aan de voorzichtige kant. Immers: ‘Als de prijs voor een ton CO2 stijgt, lopen de kosten ook op’, zo weet Worrell. Hij stelde: ‘De Nederlandse overheid neemt het beleid niet serieus. Dit uitstelgedrag zal niet tot goed resultaat voor de BV Nederland leiden. Bedrijven worden ingehaald door de realiteit.’ Of ze gaan naar de vakbeurs Industrie & Energie.
Na ons de zondvloed
Daar kunnen ze zich laten voorlichten en, op basis van daadwerkelijke, concrete zaken, energiebesparingen laten aanpraten. Want dat zet pas zoden aan de dijk. Immers: de energieprijzen zullen met de jaren alleen maar stijgen. Druk die kosten en je maakt ‘winst’! En passant zal de industrie, vanwege deze energiebesparingen, ook op het gebied van CO2-reductie reeds het nodige hebben gedaan. Dat gaat namelijk zonder omkijken. Hand in hand. Sterker nog: grote kans dat je ineens kostbare emissierechten in je handen geduwd krijgt omdat je het beter doet dan je buurman die nog steeds een veel te hoge energierekening betaalt omdat hij het vertikt om energiebesparende maatregelen door te voeren.
Snapt u het nog? Ach, waarom maken we ons druk? Laat je niet gek maken! Na ons de zondvloed. Of was het de nieuwe ijstijd? Ach, what ever. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Of zullen we nu toch maar eens energie gaan besparen? Het schaadt niet, maar baat wel.
Meer info:
Anderen lazen ook
