Het is een bekend gegeven. Voor alle kunststoffen geldt dat des te zuiverder de materialen retour komen, des te beter ze in gemalen of in gegranuleerde vorm voor directe verwerking weer ingezet kunnen worden.
Voor metalen en glas zeker ook van belang, maar voor kunststoffen is het een absolute voorwaarde dat, wanneer de kwaliteit van een eindproduct op een gewenst niveau moet zijn, de gemalen grondstof geen andere stoffen of contaminanten mag bevatten. Wanneer dat wel het geval is, moeten kosten worden gemaakt om tot een goede selectie te komen. En dan nog blijven er duizenden tonnen over, ongeschikt voor herverwerking, die op lage prijzen worden geëxporteerd of in de verbrandingsovens terechtkomen. Het meest gevraagd zijn de grondstoffen die in gemalen vorm als PP, HDPE, PS en PET al jarenlang een bijdrage leveren aan ons milieu. Vergeleken met de markt van originele grondstoffen is het gegeven dat nog geen kwart van het volume terugkomt voor recycling, op zich al een uitdaging. Wanneer door allerlei milieu-initiatieven ook geld en subsidies naar de industrie kunnen vloeien, dan kan het herverbruik deze stimulans goed gebruiken.
De afgelopen jaren zijn veel recyclingbedrijven failliet gegaan. Dit was enerzijds te wijten aan het gebrek aan kennis van de eindmarkt, anderzijds was er geen goede oplossing te vinden voor volumes die te verontreinigd waren. De Europese recyclingcapaciteit wordt flink verhoogd. Een aantal jaren geleden werd deze nog op 3 miljoen ton ingeschat, maar het is feitelijk groter doordat directe herverwerking mogelijk is en dat is een veelvoud van de recyclingcapaciteit. In onze technocratische wereld hinderen talloze voorschriften de herverwerking van plastics. Niet zozeer van de gangbare soorten, die vinden hun weg naar de markt wel. Maar de meer technische en duurdere grondstoffen dreigen niet aan een tweede of derde leven toe te komen. Convenanten binnen de automotive zien wel toe op een verplicht herverbruik van kunststoffen, maar met tegenzin spelen veiligheid en voorzichtigheid een rol.
Het resultaat is dat tegen lage prijzen vanaf 0,60 tot 1 euro per kg een overschot aan polyactalen en glasvezelversterkte hoogwaardige nylonsoorten wordt aangeboden. Honderden tonnen gemalen grondstoffen zijn na de eerste verwerking niet meer voor verwerking goedgekeurd, en worden dus tot een maalgoed gedegradeerd. Dit maalgoed is goed verwerkbaar, biedt superieure eigenschappen en is goedkoper dan ooit. Wie er gebruik van wil en kan maken is de ondernemer die inspeelt op de kansen die deze markt biedt. Het maalgoed is vaak al zwart ingekleurd, of met een masterbatch tot een zwarte eindkleur te maken, en verdient evengoed een volgend leven, voordat het vrijwel nutteloos wordt verbrand.